گوریل فهیم

ساعت یک و بیست و سه دقیقه شب است. من مثل کرم توی تخت به خودم لولیده‌ام. باید هر چه زودتر بخوابم. فردا ساعت هفت ضجه ساعت کوکی‌ام تمام خانه را پر می‌کند و من باید جسدوار خودم را از تخت بکنم و هول‌هول‌کنان دوش بگیرم و نانی توی معده‌ام فرو کنم و خودم را گوریل فهیم...

روی بوم سفید
یک پنجره نقاشی کردم
برای دیوار اتاقم
در زیرزمین بی‌پنجره
هر روز یک شعر عاشقانه سرودم
برای معشوقی که هرگز زاده نشد
هر شب یک نامه نوشتم
برای دوستی که هیچ کجای دنیا نبود
در ایستگاه راه‌آهن شهر
به استقبال مسافری رفتم
که هیچ‌گاه از قطار پیاده نشد
در گورستان متروک
به سوگ یاری نشستم
که نامش بر هیچ سنگ قبری
پیدا نشد
برچسب‌ها: دفتر شعر گوریل فهیم...